Yashodara's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

Vandaag werd ik 's morgens gebeld door een vrouw zonder naam. Tenminste dat dacht ik toen ik 's middags bij de receptie stond om me aan te melden en ik me haar naam niet meer kon herinneren, had ze zich eigenlijk wel voorgesteld? De vrouw belde om te zeggen dat ik om 9 uur een gesprek met Irma zou hebben. Na een paar minuten werd het me eindelijk duidelijk dat Irma voor de derde keer haar Movember (?) snor gedrukt had. Rita, ja dat was de naam van de bellende vrouw, nam het gesprek over. Normaal gesproken hou ik er niet echt van als een afspraak vervroegd wordt, maar vandaag voelde het alsof er heel veel vanaf hing en nam ik genoegen met de nieuwe tijd. Half twee tegenover het Lucas voormalig Lucas Andreas voor de medisch georiënteerden onder u, daar moest ik zijn. Niet echt een inspirerende locatie maar het gaat om het idee, schijnt. Ik verliet het huis, een soort van in overspannen toestand, want zo bleek, de luiers was ik vergeten en Dakini zat al in het autostoeltje en het

'Mag ik vertellen van je lama en dat jij hem vroeg wat te doen en dat hij toen zei dat je zwanger moest worden?', vroeg een vriendin die journalist is en mij wilde voorstellen aan haar collega. 'Hmmm. Volgens mij vertel je het nu al maar oké. Een gesprek voeren met een journalist is best pittig. Je wordt verleid om heel open en eerlijk te zijn, maar je vergeet dan stom genoeg dat het ten aller tijden tegen je gebruikt kan worden, waarbij de door jou vertelde o zo belangrijke context, altijd weggelaten wordt. Inderdaad heb ik me laten inspireren door het antwoord van mijn lama toen ik bijna 2 jaar geleden met mijn handen in het haar zat en geen oplossing meer wist. De situatie was als volgt: Mijn verloofde en ik leerden elkaar kennen, toen mijn twee zonen de leeftijd bereikt hadden dat ik weer eens tijd voor mijzelf had, sterker nog dat er wel eens momenten in mijn leven waren dat ik me een ietsiepietsie verveelde. Heerlijk dus. Mijn verloofde zei: 'Wat fijn dat jij

Zoekende ik ben.  Twijfelend en denkend, vragend en klagend.  Zoekende ik ben.  Naar de oplossing, mijn toekomst, mijn ideale baan.  Zoekende ik ben. En elke week, dit is geen grap, elke week denk ik even heel zeker te weten wat ik moet doen.  Wat mij goed ligt.  Waar ik in uitblink. Zoekende ik ben.  En hopend dat mijn zonen er andere strategieën op nahouden, wat een slecht voorbeeld ben ik toch. Zoekende ik ben.  En dacht ik deze week weer zeker te weten welk pad te bewandelen, wandel ik vandaag in de mist.  In de verte branden lichten, staan ze stil, komen ze steeds dichter bij? Moet ik remmen of er voorbij?  Zoekende ik ben.  Nog altijd hopend op het moment dat alles op haar plek zal vallen, zacht en precies. Zoekende ik ben.

Soms lijkt het wel alsof het opvoeden van je kinderen een wedstrijd is. Steeds aan andere ouders laten zien wat die van jou al kan. Waar die van jou in uitblinkt. Van pure trots naast je schoenen lopen als je kind ‘scoort’ en jij er naast staat met in je achterhoofd een nieuwe uitdaging voor kindlief. Ik laat me vaak meeslepen in deze ratrace. Schep dan ook op over wat mijn kinderen gepresteerd hebben. Maar het geeft me niet echt voldoening. Het gaat natuurlijk niet altijd goed. Ik ben een voorbeeld voor ze van hoe het moet en helaas ook van hoe het niet moet. Mijn kinderen zijn bijna 19 jaar, bijna 15 jaar en 8,5 maand. In elke fase zijn er weer andere uitdagingen Al tijdens de zwangerschappen kwam ik ouders tegen die klaarblijkelijk nooit tobden over de opvoeding en alles wat daarbij komt kijken. Het ging ze zo te horen geheel van een leien dakje. Ik heb hieronder wat uitspraken geschreven die ik soms letterlijk gehoord heb en die ik verzonnen heb. Het is maar om een idee te krijgen

Liefdesverdriet en alles dat daar bij komt kijken is niet voor poppetjes. Liefdesverdriet is hardcore, een ieder die er geweest is, het geproefd heeft, zal dat erkennen, liefdesverdriet sucks big time. Maar wat gebeurt er nu precies wanneer je relatie tot een ongewenst of onverwacht einde komt. Fase 1: Je wordt overvallen door een schrikbarende gedachte dat er niet meer zoiets bestaat als jij en ik, wij samen. Opeens is het ik zielsalleen en dat is even slikken. Fase 2: Je probeert met man en macht vast te houden aan dat wat er niet meer is. Alsof dat maakt dat het niet over is. Fase 3: Je hoort en leest de hele dag liefdesliedjes en -verklaringen ook wanneer je er echt genoeg van hebt. De hele wereld lijkt wel happily in love, behalve jij. 
 Fase 4: Je ervaart een ongemakkelijk schaamtegevoel ten aanzien van je directe omgeving. Je hebt geen zin om uit te moeten leggen waarom het nu opeens over is. Niemand mag weten dat het echt over is. F

Mijn vrienden op Facebook. Ooit had ik er 140, dat vond ik een mooi rond getal. Tegenwoordig zijn het er 104 ook mooi. Wanneer ik nu naar de ‘vrienden’ op Facebook kijk, kan ik verschillende categorieën maken. De eerste en belangrijkste is toch mijn familie. Dan zijn er de aangetrouwde personen met nazaten. Een grote groep Boeddhisten Er zijn (ex)collega’s, oud-studiegenoten, ex-vriendjes, exen van familieleden, oud-buurtgenoten, mensen die ik ooit op Trance feestjes, mamacafé’s en moederbijeenkomsten ontmoette, exen van exen, vrienden van zussen, vrienden van vrienden, vrienden van exen, exen van vrienden, mensen van de yoga, kinderen van vrienden van mijn ouders en die enkeling die ik nergens onder wil plaatsen. In het echte niet digitale leven heb ik 1 vriend, mijn verloofde zogezegd en verder nog drie zussen die ik als 'beste vriendinnen' bestempeld heb. Natuurlijk zijn er dan nog een paar vrienden man of vrouw maar ik ben niet de persoon die een vaste vriendengroep heeft

Vorige week las ik op Facebook een bericht wat mij rijk zou maken. Vandaag zou er geld mijn kant opkomen als ik die bewuste dag, vorige week dus, enkel en alleen tekst zou knippen en plakken om het op mijn 'Wall' te plaatsen. Ik lachte erom en deed wat mij gevraagd werd. Vandaag bedacht ik opeens dat het de dag zou zijn en besloot mijn ogen goed open te houden. Met dit soort beloftes zit dat wat je 'zoekt' meestal in een klein hoekje en als je niet goed oplet, loop je er zo aan voorbij. Ik moest 's morgens even naar mijn werk komen om een wijziging in mijn vaste contract te ondertekenen. Natuurlijk had ik Dakini mee genomen naar dit gesprek. De dames in de kamer waar ik moest zijn, waren beiden zeer gecharmeerd van Dakini en ik vroeg aan degene die haar wilde vasthouden of het klopte dat zei ook een dochter heeft. "Nee helaas niet", was haar antwoord, we zijn al 7 jaar bezig met IVF behandelingen. En nu moeten we het zelf betalen, de verzekering vergoe