Even dacht ik dat ze een grap maakte
Vandaag werd ik 's morgens gebeld door een vrouw zonder naam. Tenminste dat dacht ik toen ik 's middags bij de receptie stond om me aan te melden en ik me haar naam niet meer kon herinneren, had ze zich eigenlijk wel voorgesteld? De vrouw belde om te zeggen dat ik om 9 uur een gesprek met Irma zou hebben. Na een paar minuten werd het me eindelijk duidelijk dat Irma voor de derde keer haar Movember (?) snor gedrukt had. Rita, ja dat was de naam van de bellende vrouw, nam het gesprek over.
Normaal gesproken hou ik er niet echt van als een afspraak vervroegd wordt, maar vandaag voelde het alsof er heel veel vanaf hing en nam ik genoegen met de nieuwe tijd. Half twee tegenover het Lucas voormalig Lucas Andreas voor de medisch georiënteerden onder u, daar moest ik zijn. Niet echt een inspirerende locatie maar het gaat om het idee, schijnt.
Ik verliet het huis, een soort van in overspannen toestand, want zo bleek, de luiers was ik vergeten en Dakini zat al in het autostoeltje en het was al veel later dan ik gepland had.Toen ik de motor startte bleek tot overmaat van ramp ook de tank leeg en moest ik in z'n 1 traag voortrollend naar het tankstation om de hoek van mijn huis.
Ik voerde mijn pincode in en wilde gaan tanken, maar wat bleek, de auto stond net 10 centimeter te ver van de tank. Dus ik zuchtend en steunend weer de auto in een metertje verder. Weer opnieuw de pincode in toetsen, kon ik eindelijk gaan tanken. Op naar het Valeriusplein, niet te verwarren met de Valeriuskliniek, om mijn verloofde op te pikken. Hij zou me een slinger geven richting The Wild West.
Een loopbaanbegeleidingsgesprek, ik had me er teveel van voorgesteld, zoals ik dat met wel meer dingen in het leven doe. Het kwam er kort gezegd op neer dat Rita me vroeg wat ik precies wilde. Een heel simpele vraag die in mijn geval eigenlijk heel complex is. Wist ik maar wat ik wilde dan had ik dat oriënterende gesprek waarschijnlijk geeneens nodig gehad. Maar ja dat kon mevrouw Rita niet weten, zij deed ook haar werk maar, kwam ik achter. Ik had niet graag met haar geruild. Vanaf haar bureau zag ik een grijze wirwar van gebouwen, flats, ziekenhuizen, files en de grote afwezigheid van oude bomen. Bijna, bijna kreeg ik medelijden met haar, je zou hier toch moeten werken, het kon altijd erger. Gelukkig vertelde ze me dat ze volgende week zouden verhuizen. Naar de Vlaardingenlaan, zei ze met weinig sprankeling in haar stem.
Dat is op zich niet zo gek, de Vlaardingenlaan is al net zo kleurloos als het Lucas voormalig Lucas Andreas ziekenhuis buurtje.
Ooit was daar een wild kraakpand. Daar gingen mijn toenmalige man, vader nummer twee, en ik regelmatig naartoe om joints te roken en te dansen op Goa Trance onder een blacklight lamp in de walm van de Nagchampa wierook.
Het was een Sodom en Gomorra waar menig feestganger op het randje van de afgrond wankelde om er soms op tijd en soms te laat vanaf te stappen. Raar om daar volgende week weer naar toe te moeten. Zo loopt het soms in je leven dat je weer op een plek komt waar je jaren daarvoor regelmatig kwam voor totaal andere doeleinden.
Aan Rita merkte ik dat ze een beetje vastliep. Snel zei ze: "Verwacht niet dat ik met een hapklare oplossing kom." Nee veel kon ik niet van deze dame verwachten, dat was me al vrij snel duidelijk. "Kijk zelf ook op Google, zei ze na 10 minuten, daar vind je tegenwoordig echt alles". Even dacht ik dat ze een grap maakte.
Na het kopje Pickwick kaneelthee, de belofte van een mail met daarin websites met beroeptesten en een compliment over mijn voornaam, viel het stil. Rita liet duidelijk merken dat het gesprek klaar was. Ze stond op en ik deed haar na, pakte mijn agenda 2011, mijn nieuwe agenda voor 2012 en mijn opschrijfboekje. Mijn handtas ritste ik open en propte de drie boekjes erin. Nadat ik mijn jas en sjaal van de kapstok gegritst had, draaide ik me naar haar om en gaf haar een hand. "Tot volgende week dan bespreken we de resultaten van de door jou gemaakte testjes", zei ze terwijl ze de deur voor mij openhield.
Zo meteen maar eens aan de testjes beginnen, wie weet wat voor beroep er uitkomt. Straks blijk ik een loopbaanbegeleider in de dop te zijn. Eén ding kan ik dan alvast achterwege laten, de gouden Google tip.
Mailin Landvreugd
Normaal gesproken hou ik er niet echt van als een afspraak vervroegd wordt, maar vandaag voelde het alsof er heel veel vanaf hing en nam ik genoegen met de nieuwe tijd. Half twee tegenover het Lucas voormalig Lucas Andreas voor de medisch georiënteerden onder u, daar moest ik zijn. Niet echt een inspirerende locatie maar het gaat om het idee, schijnt.
Ik verliet het huis, een soort van in overspannen toestand, want zo bleek, de luiers was ik vergeten en Dakini zat al in het autostoeltje en het was al veel later dan ik gepland had.Toen ik de motor startte bleek tot overmaat van ramp ook de tank leeg en moest ik in z'n 1 traag voortrollend naar het tankstation om de hoek van mijn huis.
Ik voerde mijn pincode in en wilde gaan tanken, maar wat bleek, de auto stond net 10 centimeter te ver van de tank. Dus ik zuchtend en steunend weer de auto in een metertje verder. Weer opnieuw de pincode in toetsen, kon ik eindelijk gaan tanken. Op naar het Valeriusplein, niet te verwarren met de Valeriuskliniek, om mijn verloofde op te pikken. Hij zou me een slinger geven richting The Wild West.
Een loopbaanbegeleidingsgesprek, ik had me er teveel van voorgesteld, zoals ik dat met wel meer dingen in het leven doe. Het kwam er kort gezegd op neer dat Rita me vroeg wat ik precies wilde. Een heel simpele vraag die in mijn geval eigenlijk heel complex is. Wist ik maar wat ik wilde dan had ik dat oriënterende gesprek waarschijnlijk geeneens nodig gehad. Maar ja dat kon mevrouw Rita niet weten, zij deed ook haar werk maar, kwam ik achter. Ik had niet graag met haar geruild. Vanaf haar bureau zag ik een grijze wirwar van gebouwen, flats, ziekenhuizen, files en de grote afwezigheid van oude bomen. Bijna, bijna kreeg ik medelijden met haar, je zou hier toch moeten werken, het kon altijd erger. Gelukkig vertelde ze me dat ze volgende week zouden verhuizen. Naar de Vlaardingenlaan, zei ze met weinig sprankeling in haar stem.
Dat is op zich niet zo gek, de Vlaardingenlaan is al net zo kleurloos als het Lucas voormalig Lucas Andreas ziekenhuis buurtje.
Ooit was daar een wild kraakpand. Daar gingen mijn toenmalige man, vader nummer twee, en ik regelmatig naartoe om joints te roken en te dansen op Goa Trance onder een blacklight lamp in de walm van de Nagchampa wierook.
Het was een Sodom en Gomorra waar menig feestganger op het randje van de afgrond wankelde om er soms op tijd en soms te laat vanaf te stappen. Raar om daar volgende week weer naar toe te moeten. Zo loopt het soms in je leven dat je weer op een plek komt waar je jaren daarvoor regelmatig kwam voor totaal andere doeleinden.
Aan Rita merkte ik dat ze een beetje vastliep. Snel zei ze: "Verwacht niet dat ik met een hapklare oplossing kom." Nee veel kon ik niet van deze dame verwachten, dat was me al vrij snel duidelijk. "Kijk zelf ook op Google, zei ze na 10 minuten, daar vind je tegenwoordig echt alles". Even dacht ik dat ze een grap maakte.
Na het kopje Pickwick kaneelthee, de belofte van een mail met daarin websites met beroeptesten en een compliment over mijn voornaam, viel het stil. Rita liet duidelijk merken dat het gesprek klaar was. Ze stond op en ik deed haar na, pakte mijn agenda 2011, mijn nieuwe agenda voor 2012 en mijn opschrijfboekje. Mijn handtas ritste ik open en propte de drie boekjes erin. Nadat ik mijn jas en sjaal van de kapstok gegritst had, draaide ik me naar haar om en gaf haar een hand. "Tot volgende week dan bespreken we de resultaten van de door jou gemaakte testjes", zei ze terwijl ze de deur voor mij openhield.
Zo meteen maar eens aan de testjes beginnen, wie weet wat voor beroep er uitkomt. Straks blijk ik een loopbaanbegeleider in de dop te zijn. Eén ding kan ik dan alvast achterwege laten, de gouden Google tip.
Mailin Landvreugd
Reacties
Een reactie posten