Blijf bij me

Wanneer je me vraagt hoe het met me gaat en je het werkelijk wil weten, neem dan de tijd. En als ik zeg de tijd bedoel ik, blijf bij me. Als ik in pijn ben over aannames over mezelf of de ander, dan vind ik het vaak moeilijk om daar meteen over te praten. En toch is er een behoefte in mij om te delen, om beetje bij beetje al de pijn die er is bloot te leggen. Maar het is zo eng, zo eng, want wat vind jij dan van me? Accepteer je me dan nog? Ben je er dan nog voor me of wijs je me af? Wat kan jij doen wanneer je me een vraag stelt en ik geen antwoord geef. Wat kan je doen als ik in stilte blijf? Wat je in ieder geval NIET mag doen is het gesprek beëindigen. Teksten als: 'Oke, je wil niet praten', of 'Ik vroeg je wat' of alles vergelijkbaar met mij het vuur aan de schenen leggen, werkt slecht. Want wat er gebeurt wanneer er naar mijn pijn gevraagd wordt, is dat ik meteen onrust voel. Meteen is er angst in mij. Durf ik werkelijk te vertellen wat er speelt?...