Spelen met vuur

Wie ben ik? Wie mag ik zijn? Kan ik mezelf omarmen met al mijn facetten, kleuren en eigen aardigheden?

Als puber schreef ik dagboeken vol over mijn verliefdheden op jongens en mannen. Ik fantaseerde er op los, in mijn fantasie werd ik begeerd, bemind en bewonderd. 

In Spanje ontdekte ik mijn jagersmentaliteit, er was veel aandacht en ik kon op jacht. Heerlijk vond ik het de touwtjes in handen te hebben, adoratie te voelen, toe te geven of af te wijzen.

Terug in Nederland in mijn eerste serieuze liefdesrelatie, ging dat jagen subtiel door. wanneer ik uitging met of zonder mijn vriendje dan trok ik de aandacht en thuis gaf ik zijn vrienden aandacht op een manier die dubieus gevonden kan worden. Het gebeurde op een onbewuste manier, ik zag geen patronen, doorzag de gevolgen niet.

In de volgende serieuze relatie werd het jagen een onderlinge wedstrijd met mijn partner...vreselijk.
Het vertrouwen en de toewijding naar elkaar als geliefden waren ver te zoeken.

In de relatie die daarna volgde waren vertrouwen en eerlijkheid mijn anker. Ik voelde me veilig en rustig. Duidelijk voelde ik wel dat ik mijn avontuurlijke kant aan het onderdrukken was.

Nu voel ik me compleet; ik durf mijn vurige karakter te ontmantelen. Er met mijn lief naar te kijken, het te omhelzen zonder het te onderdrukken of af te wijzen. En daarmee komt er iets paradoxaals in mij; rust omdat ik niks verberg voor mijn lief of mijzelf, er niks mee doe, maar ook vuur omdat het er mag zijn.

Ahee!