Blijf bij me

Wanneer je me vraagt hoe het met me gaat en je het werkelijk wil weten, neem dan de tijd. En als ik zeg de tijd bedoel ik, blijf bij me. 
Als ik in pijn ben over aannames over mezelf of de ander, dan vind ik het vaak moeilijk om daar meteen over te praten. En toch is er een behoefte in mij om te delen, om beetje bij beetje al de pijn die er is bloot te leggen. Maar het is zo eng, zo eng, want wat vind jij dan van me? Accepteer je me dan nog? Ben je er dan nog voor me of wijs je me af?

Wat kan jij doen wanneer je me een vraag stelt en ik geen antwoord geef. Wat kan je doen als ik in stilte blijf? 

Wat je in ieder geval NIET mag doen is het gesprek beëindigen. Teksten als: 'Oke, je wil niet praten', of 'Ik vroeg je wat' of alles vergelijkbaar met mij het vuur aan de schenen leggen, werkt slecht. Want wat er gebeurt wanneer er naar mijn pijn gevraagd wordt, is dat ik meteen onrust voel. Meteen is er angst in mij.

• Durf ik werkelijk te vertellen wat er speelt?
• Zo ja, zal de luisteraar het kunnen horen zonder  met advies of dergelijke te komen?
• Zo ja, zal de luisteraar van me 'blijven houden'?
• Zo nee, zal de luisteraar ongeduldig worden en weggaan?

Wat kan de luisteraar dan wel doen? Eerlijk voelen, 'Heb ik de tijd en ruimte om erbij te blijven?' of wil ik gewoon NU NU een antwoord?

En als er tijd en ruimte is, dan nodig ik je uit te blijven, in de stilte met mij. Wat ook werkt is het NU verkennen samen met mij. Vragen als: 'Voel je onrust nu omdat je geen antwoord kan geven?' 'Wil je dat ik bij je blijf?' 'Is het oké als ik je wat vraag?' 'Voel je je ongemakkelijk omdat je geen antwoorden kan geven?' 

Wat natuurlijk ook werkt, is gaan focussen. De luisteraar vraagt me dan wat er NU in mijn lichaam voelbaar is (de felt sense) en reist vervolgens met me mee mijn wetende lichaam door.

Het belangrijkste voor mij is te voelen dat je bij me blijft.

Ahee!