Wat is dat toch, die fixatie op verlichting?

"Wat is dat toch, die fixatie op verlichting?", las ik op Facebook onder een post. Meteen daarop kwam er in mij de tegengestelde vraag op: 'Wat is toch dat niet hebben van een fixatie op verlichting?' Het is niet iets waar ik voor gekozen heb, het was er gewoon, in mijn herinnering altijd al. 

Vier was ik en ik ik voelde een onrust. Een megagroot vraagteken hing boven mijn jonge hoofd. Waarom besta ik? Wat is de dood? Wat de waarheid? Waarom zijn we hier? Ik zie me nog liggen in mijn warme bed in Curacao. Slapen moest ik, noem het siësta maar ik wilde kennelijk niks liever dan ontwaken.

Die woorden kende ik nog niet, wel startte een fixatie om achter de waarheid te komen, die fixatie zou je nu dus de fixatie op verlichting kunnen noemen, ik beken.

Een aantal jaar geleden vroeg ik mijn toenmalige lief wanneer hij als kind met zijn zoektocht begonnen was. Hij keer me verbaasd aan en begreep mijn vraag niet. Ik herhaalde de vraag nu met andere woorden, maar nu werd het me duidelijk dat ik zijn antwoord niet begrepen had. 'Hij had nooit gezocht, had daar ook geen behoefte aan en begreep niet echt waarom je dat zou willen doen'. 

In shock was ik. Een groot gevoel van verbijstering en teleurstelling vulde mijn hart. Hoe was het mogelijk dat ik met een man was waar ik zo van hield maar die niet dezelfde fixatie had als ik? Zou dat dan betekenen dat er misschien nog meer mensen op de wereldbol zouden rondlopen zonder fixatie op verlichting? Een vervreemdend gevoel overviel mij, was ik al die jaren zo naief geweest te denken dat elk mens zich met dat zoeken naar de waarheid bezig hield?

Van alles heb ik 'gebruikt' om te ontwaken, tot vrijheid te komen, liefde te leven, you name it. In eerste instantie, waren dat gesprekken rond kampvuren  en in coffeeshops, onder het genot van cannabis. Wat later kwamen daar paddo's en lsd bij, de gesprekken werden ook intern met mezelf. In deze periode ontdekte ik het Boeddhisme. Twintig jaar lang volgde ik best strenge teachings gebaseerd op het Tibetaans Boeddhisme als een ware Karma Kagyu. 

Ik had een lama, nam toevlucht, legde de boddhisatva belofte af en ontving initiaties. Ik deed trouw mijn nöngdro (meditatie/visualisatie/prostarnatie) oefeningen en probeerde mijn gekozen pad niet te 'vermengen' met andere teachings. Gedisciplineerd werd mijn leven nadat ik besloot drugs achter me te laten.

Ik heb duidelijk gevoeld dat die jarenlange toewijding mij 'geholpen' heeft in moeilijke tijden. Moeilijk noem ik het omdat het in de volksmond vaak zo omschreven wordt; het overlijden van mijn vader en 2 scheidingen, ik kon er zonder veel inspanning mee zijn. Ook weet ik nu uit ervaring dat ik zeer gedisciplineerd een dieet kan volgen en routinematig oefeningen kan doen. Wat de jarenlange teachings mij echter niet leerden, is hoe ik de leraar in mijzelf kan vinden en daarop mag vertrouwen.

Totdat ik leerde focussen en bezig ging met de authenticiteitscirkel in combinatie met mijn ervaring met geweldloze communicatie. Die drie methodes hebben ervoor gezorgd dat ik beetje bij beetje steeds meer en meer heb durven en leren vertrouwen en inzien dat mijn lichaam mijn leraar is. En dat ontwaken iets is dat Ik hier en NU ervaar. Niemand was het nog gelukt me dat te leren. 

Ondertussen is het me duidelijk geworden dat een leraar alleen zijn/haar pad kan wijzen als zijnde succesvol. Dat er meerdere wegen bestaan om bij dezelfde realisatie uit te komen, lijkt me logisch. Toch blijft er bij mij een vraag hangen: ' Als verlichting niet jouw fixatie is, wat is dan jouw fixatie in dit leven? 

Ahee!