Yashodra's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

"Wat is dat toch, die fixatie op verlichting?", las ik op Facebook onder een post. Meteen daarop kwam er in mij de tegengestelde vraag op: 'Wat is toch dat niet hebben van een fixatie op verlichting?' Het is niet iets waar ik voor gekozen heb, het was er gewoon, in mijn herinnering altijd al.   Vier was ik en ik ik voelde een onrust. Een megagroot vraagteken hing boven mijn jonge hoofd. Waarom besta ik? Wat is de dood? Wat de waarheid? Waarom zijn we hier? Ik zie me nog liggen in mijn warme bed in Curacao. Slapen moest ik, noem het siësta maar ik wilde kennelijk niks liever dan ontwaken. Die woorden kende ik nog niet, wel startte een fixatie om achter de waarheid te komen, die fixatie zou je nu dus de fixatie op verlichting kunnen noemen, ik beken. Een aantal jaar geleden vroeg ik mijn toenmalige lief wanneer hij als kind met zijn zoektocht begonnen was. Hij keer me verbaasd aan en begreep mijn vraag niet. Ik herhaalde de vraag nu met andere woorden, maar ...

                                                                                                          Als kind zat ik vaak te kijken naar alles dat er zich rondom mij voltrok. Het zou aan mijn karakterstructuur kunnen liggen dat ik terughoudend was om initiatief te nemen, bang om afgewezen te worden. Vaak fluisterde ik de heldhaftige kinderen in mijn omgeving snode plannen in het oor. Om vervolgens toe te kijken hoe die kinderen deden wat ik eigenlijk zelf wilde doen, avontuur beleven en experimenteren. Gisteren was ik medefacilitator tijdens de authenticiteitscirkel van Ferry Maidman. 's Ochtends voelde ik wat mijn focus voor die dag zou zijn: 'Me laten leiden door impulsen die door mijn lichaam heen kome...

Mijn droom was altijd: 'Met mijn lief dezelfde passie leven en gezamenlijke interesses hebben. Bij mijn zussen kon ik zien dat zij in hun liefdesrelaties partners hadden gekozen waar ze dit mee leefden.  De relatie die ik had met de vader van mijn tweede zoon, was een zeer vurige. We hielden allebei van feesten, aandacht, drugs, kleding en ruzieden elke dag. De strijd ging om wie de beste ouder was, de hipste vrienden had, via de gastenlijst op de meest bijzondere feesten was geweest en we beleefden veel jaloezie. Het ging elk seizoen wel een paar keer uit. Ik voelde constant onrust, prettig en onprettig en alleen als ik sliep kon ik volledig ontspannen.  Doordat er hierna een relatie kwam waar de onrust ontbrak en jaloezie geen rol speelde, voelde ik me de eerste maanden wat vreemd. Ik deed mijn best de nieuwe man uit de tent te lokken, snapte niet dat er geen gevoelens van strijd en jaloezie waren en kon daar maar moeilijk aan wennen.   Feitelijk had dit toch ...

Vaak vind ik mijn vriend (Ferry) om op te vreten. Dan kan ik niet van hem afblijven. Ik wil hem voelen, ruiken, proeven. Zodra hij de ruimte binnen loopt waar ik ben, maakt mijn hart een sprongetje en gebeurt er iets bij mijn 2e chakra. Faya lobi, yammie. Wat ik enorm aan hem waardeer, is Ferry's eerlijkheid. En ik vind het ook zwaar  kut, soms. Zoals afgelopen week. Ik had weer eens een waterdicht plannetje. Zo wilde ik mijn verjaardag voor het eerst vieren in het complete gezelschap van mijn vriend, al mijn kinderen, al zijn kinderen, al hun partners en mijn kleindochter. Dat opzich was al een spannend ding, jeweetzelluf hoe jeugdigen soms een andere beleving van tijd en afspraken hebben dan oudere jongeren. Maar dat alles bij elkaar was nog niet genoeg, zo wilde ik ook een verjaardagscirkel. En, ja ja nu komt het, die cirkel 'moest' mijn vriend dan leuk gaan faciliteren. Ik had het al eens voorgesteld waarop geen reactie hoorbaar was van zijn kant. ...

Eerlijk gezegd vond ik mezelf maar een kutje cola vanochtend en zaterdagavond ook. Mijn gedachtes over het niet goed doen, de neiging van het vergelijken met de ander en mezelf kleiner maken en daarna dus het zien van dit alles zonder het te accepteren, de zelfafwijzing dus.  Ja ik was weer geraakt door mijn eigen en andermans jackhals/oordelen over mijzelf. Het voelde klote, er was pijn. En om steeds weer te blijven zien dat dat gebeurt en er vervolgens bewust een weg in te kiezen, dat is waar ik NU helemaal inzit.  Een soort uitzoomen en dan mijn richting kiezen, terwijl ik mijn lichaam en alles dat daarin gebeurt, blijf voelen. En terwijl ik mezelf gade sla, de lichamelijke sensaties werkelijk voel door langzaam en diep te ademen, kan het gebeuren dat anderen in mijn directe omgeving daar weer iets van vinden. En dat ook laten merken.  En dat kan weer opnieuw pijn triggeren, waar ik me bewust van kan worden en waar ik wel of niet mee kan zijn....

Afgelopen week had ik een  paar keer een gesprek met verschillende alleenstaande moeders van puberzonen. Waar de vrouwen over spraken waren de tegenstelde verlangens die zichtbaar zijn. Aan de ene kant de zonen die 's morgens liever in bed liggen dan zich naar school te spoeden. Aan de andere kant moeders die hun zonen het liefst enthousiast, gemotiveerd en op tijd richting school zien bewegen. Ikzelf ben een alleenstaande moeder van een puberzoon geweest. Waar ik in die periode achteraf gezien het meeste last van had, waren mijn eigen overtuigingen over het moederschap en de leerplicht. Ik zat er helemaal in, totaal klem, ik kon geen kant op.  Naar school moest ie, en wel NU. Anders zou ik voor een zoveelste keer naar school of de leerplichtambtenaar moeten komen voor een gesprek over de verzuimde uren van de jongen in kwestie en zou ik me een ongekwalificeerde moeder voelen.  Een slechte moeder want het lukte mij kennelijk niet om hem naar school te stur...