Mijn geheim vertellen; RealPlay

Vanacht om 2 uur werd ik wakker, ik draaide er nog even omheen maar besloot toen toch op te staan. Immers zoals ik afgelopen zondag zelf postte: The morning has secrets to tell...

Maar hoe hoor ik dat wat mij verteld 'moet' worden?, vroeg ik me af. Het antwoord was helder, mediteer. Ik sloot mijn ogen en deed een  oefening. 

In stappen ziet het er zo uit:

• Ik denk aan dat wat mij triggert (een situatie/gedachte/aanname) 
• Ik zak in het gevoel totdat het letterlijk voelbaar is aan de voorkant van mijn bovenlichaam
• Ik leg mijn hand op de 'zere plek' en vraag: 'Wat heb jij nodig? Wat wil je mij vertellen?'
• Ik herhaal innerlijk de woorden die opkomen om te checken of het resoneert met de pijnlijke plek. Wanneer dat zo is, 'reageert' de pijn op een manier die opvalt.
• Dit doe ik net zo lang tot helder is welke concrete stappen of stapjes ik kan nemen
• Let op: er bestaan geen te kleine stapjes 

Mijn aanname en gedachtes over mijzelf die me pijnigen, hebben te maken met jaloezie en alle onderliggende gevoelens rondom angst en boosheid die daarmee gepaard gaan. De uitnodiging aan mijzelf is, daarin kleine zorgvuldige stapjes te nemen.

De eerste stappen liggen op het terrein van het erkennen. De pijnlijke momenten herkennen, nuanceren en dan uitspreken naar mezelf zonder oordeel. 

Als ik voor mezelf ontdekt heb wat het kleurenspectrum van mijn verschillende gevoelens is, volgt het uitspreken naar mijn lief. Deze stap is lastig want ik heb nogal een oordeel naar mezelf, gevoelens van schaamte en minachting dringen zich vaak aan mij op.

Wat mij enorm kan helpen, is het stille luisterende oor van mijn lief. Stil als in niet reagerend, corrigerend of adviserend. Of die ruimte en interesse er zijn, kan ik vragen voordat ik van wal steek. Dat lukt de luisteraar natuurlijk het beste wanneer ik in mijn woorden laat blijken dat niemand hoeft te veranderen, dus wijzelf ook niet. 

De daaropvolgende stap is dan dat ik een objectief/feitelijk verslag geef van dat wat zich in mij afspeelt. Als ik voel dat er ruimte is om te vertellen en er vol nieuwsgierigheid geluisterd wordt, durf ik dit makkelijker te doen. Om er zeker van te zijn dat ik werkelijk gehoord ben, kan ik vragen om een samenvatting van mijn woorden, de kern van mijn woorden.

The morning has secrets to tell, mijn bovengenoemd lijden voelt vaak als een geheim. Het schrijven van dit blog is als de allereerste moedige babystep in de liefdevolle erkenning naar mijzelf.

En zo beweeg ik babystep na babystep langzaam doch zeker steeds meer en meer richting de totale zelfacceptatie en onvoorwaardelijk zelfliefde die er maar te voelen is.

Ahee!