De andere kant opkijken

Lijden met een lange IJ.

In mijn boeddhistische periode, kreeg het begrip 'lijden' een specifieke betekenis voor mij. Kort door de bocht gezegd, begreep ik nog net dat je er vooral niet teveel tijd mee bezig moest zijn. Immers, het hoorde bij het onmetelijk arsenaal van 'dingen' die van voorbijgaande aard zijn, onbelangrijk dus.

In de sangha (de groep beoefenaars die samen mediteren en elkaar supporten)  werd maar weinig over persoonlijk leed gesproken. Een taboe leek het om toe te geven dat het leven soms ook als een venijnige Oosten wind je in je gezicht kan snijden. 

Vooral humor gebruiken en lachen leek de beste remedie tegen de storende emoties, er werd wat af gelachen dat wel maar de authenticiteit ontbrak.  

Als een wedstrijd streden we om wie het snelst klaar was met de vele intensieve basisoefeningen, wie het dichts bij de leraar mocht zijn om hem te assisteren,  wie het meest in volledige overgave aan de leraar en de dharma was en uiteindelijk dus wie het snelst zou ontwaken. Op de vraag hoe gaat het, was het enige juiste antwoord iets in  de geest van: 'Hartstikke goed, het leven is een waanzinnig gebeuren'.

Hoewel ik nu behoorlijk negaties klink en je als lezer je waarschijnlijk afvraagt waarom ik het überhaupt 20 jaar vol gehouden heb, kan ik in alle eerlijkheid zeggen dat het me ontzettend veel gebracht heeft. De teachings kloppen in essentie allemaal maar voor mij miste er alleen een belangrijk tussenstation.

Kijk mijn hoofd breken op een onderwerp waar ik lijden ervaar, is niet helpend. Het lijden intensiveert, wordt groter, helderheid ontbreekt, zelfliefde verdwijnt, dus daar mag ik mee stoppen.

Maar...en nu komt ie wat mij betreft, hoe stop ik dat lijden dan? 

Het is een symbolisch 'de andere kant opkijken'. 

Eigenlijk zal ik er helemaal in 'moeten' duiken, het toestaan en het met liefdevolle nieuwsgierigheid gadeslaan. Feitelijk precies zoals ik geamuseerd naar een jonge hond kan kijken die achter zijn eigen staartje aanrent. 

Geweldloze communicatie is voor mij het makkelijkste meest directe middel dat mij dit laat doen. Wat gebeurt er in eerste instantie? Wat is er dat 'ik' werkelijk wil, of wat mis ik als ik kijk naar mijn behoefte en verlangen? En als ik daar oprecht in ben, komt de zachtheid van zelf.

En daar mag ik mezelf wel even de tijd voor gunnen. Niks snel snel of ophouden met lijden, nu is het wel genoeg et cetera, maar juist er eens echt voor gaan zitten. Misschien met pen en papier, misschien in het bijzijn van een persoon die ruimte en tijd voelt mij te horen en enkel en alleen terug te geven wat ik uitspreek. Gewoon totdat alles gezegd en gehoord is.

 En hoeveel tijd dat precies in beslag neemt, valt moeilijk te zeggen. Het antwoord ligt ergens bij de overgave. Weer die overgave, maar nu naar mijzelf. Als die er werkelijk liefdevol is, dan lost alles op en valt het in elkaar. Tijd verdwijnt en ik voel en zie wat gevoeld en gezien mag worden.

Ben ik bereid om werkelijk te buigen

 naar mijzelf?