Het leven zichzelf laten leven

Het leven zichzelf laten leven. Dat is wat 'ik' wil. Maar wat betekent dat dan?
Ooit deed ik het. Niet zo lang geleden als het woord ooit doet vermoeden. Het was de zomer van 2016, vlak nadat mijn hart gestolen was. 

Ik checkte telkens of ik de touwtjes nog losgelaten had. Dat deed ik door te kijken of ik aan het trekken of duwen was, of ik aan het manipluleren of stagneren was, of ik wel welkom heettte aan dat wat kwam en afscheid nam van dat wat ging. Eerlijk gezegd ging het vrij moeiteloos. 

Moeiteloos totdat...

Om het leven, mijn leven nog beter, uithanden te geven, mag ik ook allert zijn op de 'stemmen' in mijn hoofd. Het zijn er minstens 2. De eerste is de fucker, hij/zij loopt aan één stuk door mijn doen en laten te bekritiseren. Het eerste pijnlijke punt van kritiek is:' Hoezo ben jij nou nog niet verlicht met je 20 jaar Boeddhistische praktisering en andere teachings? Wil jij het wel echt of doe je maar alsof? Vind je het gewoon wel interessant klinken maar ben je te lui om er werkelijk voor te gaan? En dan volgt het volgende punt.

Zo zou ik een bepaald soort moeder moeten zijn, die op een bepaalde manier met haar kinderen omgaat en met een bedachte frequentie contact heeft met haar kinderen. Ik zou een financieel onafhankelijke vrouw moeten zijn die genoeg geld overhoudt om haar kinderen te verwennen, haar man te trakteren en andere dierbaren in de watten te leggen.
De fucker bekritiseert mijn verliefdheid en alles dat daar uit voorkomt, ben ik nog wel mezelf? Idealiseer ik mijn lief te veel? Kan ik nog wel zonder hem?

Dan is er nog een stem en die is bijna tegengesteld aan de fucker, het is de luie aap. Deze stem stelt sluwe vragen als: 'Is er wel flow op je werk? Ben je wel echt jezelf? Doe je werkelijk waar jij goed in bent? Loop je je weer uit te sloven en in het zweet te werken als invaller? Zou je niet eens overgaan op Wu Wei of het Niets doen? Vertrouw je er wel op dat alles op zijn plek valt of moet je zonodig je overal tegenaan bemoeien? Gebruik ik wel de juiste affirmaties?

Beide stemmen zijn niet helpend want ze zijn ontstaan vanuit gedachten over hoe ik zou moeten leven, hoe ik me zou moeten voelen en ideeen over goed en slecht.

Shri Nisargadattah Maharaj in 'Ik Ben':' Denken en voelen zorgen er wel voor dat het lichaam blijft functioneren, daar hoef ik mij niet mee te bemoeien. Wat er gedaan moet worden, wordt gedaan op de normale en natuurlijke manier. Je bent je waarschijnlijk niet erg bewust van het functioneren van je organen, zoals je maag, je nieren en je lever. Maar zodra gedachten en gevoelens, angsten en verlangens in het spel komen, ben je je daar onmiddelijk van bewust. Wat mij betreft ben ik daar net zomin in verwikkeld. Ik praat met mensen en doe allerlei dingen precies zoals het moet en op het juiste ogenblik, maar bijna zonder dat ik het zelf merk. Het lijkt alsof ik mijn dagelijkse leven automatisch leef, terwijl ik spontaan en op het juiste moment reageer'.

En voor mij de uitdaging om onderscheid te maken tussen de stemmen en de stilte, oftewel dat wat 'ik' hoor en dat wat 'ik' weet.

Dit is mijn les voor NU en de toekomst. Vandaag onderzocht ik het. Telkens wanneer 1 van de 2 stemmen begon te bemoeien, herinnerde 'ik' me de teaching. 

Er is dus opnieuw een verlangen om het leven zichzelf te laten leven.
Laat het zich maar ontvouwen...

Ahee!