Yashodra's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

Het doorzien van mijn eigen patronen, is niet iets dat ik makkelijk doe. Er gaat wel eens wat tijd over heen voordat ontdek waar ik mee bezig ben. En in die tussentijd gebeurt er van alles.  Het goede nieuws is dat dat "van alles" met de dag minder en oppervlakkiger wordt. Het slechte nieuws is dat ik er toch, hoe oppervlakkig ook, in meega. Soms heb ik de neiging het zelfde pad te bewandelen waarvan mij al jaren terug duidelijk geworden is dat het doodlopend is. Ik schrijf opzettelijk 'de neiging' omdat voordat ik me identificeer met de emoties die op het punt staan los te barsten, ik met kritische ogen kijk naar wat er gebeurt in mij, met mij. Dit klinkt misschien verwarrend, er is dus wel een sensatie, maar ik word er niet door overspoeld. Het is licht, meer denken dan voelen en ik zie wat ik doe, alsof ik er een beetje buiten sta. Ooit was dat anders... In de zomer van 1994 eindigde mijn allereerste liefdesrelatie. Ik was in zak en as. Bovenal omdat mijn ...

Gistermiddag stond in het teken van spelletjes spelen. Mijn favoriete manier om geld te verdienen. Het bevat alle elementen die mij wakker houden namelijk; competitie, lol, spanning, uitdaging en actie. Ook met Floris werd er een spel gespeeld. Een eigen creatie van hem. Tijdens dat spel, dat ik niet durf uit te leggen omdat ik vrees de essentie te missen...kreeg ik de opdracht een vraag te verzinnen. Mijn vraag aan de medespelers was: 'Wat is de benauwdste vorm van overgave?' Later op de dag aan de telefoon met Ferry, sprak ik eerlijk en open over mijn levenswens. Mijn grote verlangen om te ontwaken. Tijdens het uitspreken van die wens voelde ik een groot verdriet, tranen prikten achter mijn oogleden, ik voelde schaamte voor mijn bijna kinderlijke eerlijkheid, frustratie vanwege de realisatie dat ik nog altijd zoekende ben en woede en ongeduld er nog niet te 'zijn'. Overgave een woord met betekenis waar ik de laatste weken veel mee leef. Ergens volledig voo...

Durven zonder aanmoediging  Gaan zonder bestemming  Blijven staan in de beweging   Dromen maar wakker zijn Omhelzen wat ik ben Schrijven vanuit leegte  Aanraken op afstand Kijken naar wat gebeurt Leven met hoe het gaat

De examentijd breekt aan. Dat hoort erbij wanneer je iets aan het leren bent. Zei ik leren? Dat moest leven zijn.  Wat ik sinds 24 juli dit jaar doe, is leven volgens het hogere plan.  Ik heb de touwtjes uit handen gegeven, ik strek mijn handen uit naar de hemel en geef me over. Niks 'vrije wil' of sturen maar gewoon volgen, vertrouwen en zien wat er gebeurt. So far nothing new, zou je zeggen. En nu komt het, om er zeker van te zijn dat ik voor het echie ga, krijg ik een examen, een test case. Want ja, zeggen dat ik iets wil, is een makkie, maar het ook echt doen, is andere koek. Dit was even een intro, nu dus het examen. Heb ik werkelijk vertrouwen? Durf ik nog steeds de regie uit handen te geven? Zit ik stiekem toch te sturen? Het voelt alsof de moeilijkheidsgraad wordt opgevoerd. Ik word nu steeds vaker geconfronteerd met de negatieve gevoelens van mensen die heel dichtbij me staan. Al handelen ook zij alleen vanuit liefde voor mij, voor mijn gezin, voor mijn ...

Het moederschap. Er zijn boeken over geschreven en films overgemaakt en nog raak ik er niet over uitgepraat en gedacht. Als kind dacht ik niet veel na over mijn moeder, maar was wel haar grootste fan, alles van haar wilde ik nadoen, op straat haar hand vasthouden, jaloers was ik op de liefde en aandacht van mijn moeder voor mijn jongere zusje en ik  adoreerde  mijn moeders schoonheid.  In de puberteit sloegen die gevoelens en behoeftes als een blad aan de boom om. Ik kwam in een fase dat ik alles wilde weten over mijn Surinaamse achtergrond. Opeens was er interesse in mijn vader en zijn achtergrond en concludeerde ik vooral dat mijn moeder niet zwart was. Een pijnlijk proces voor haar, regelmatig zei ze:' Maar je bent ook Nederlands hoor, verloochen dat deel niet'. Ik luisterde maar half en ging door met het laten groeien van mijn dreads. In diezelfde periode van mijn jeugd, beleefde ik er plezier in mijn mening te geven. Vooral als die mening haaks stond op die van ...

Zo door de liefde bevangen, kan ik NU alleen nog schrijven over dat wat ik lief heb. Komt ie: Liefde is: de teennagels van mijn liefje goudkleurig lakken tijdens het eerste bezoekje aan zijn moeder Liefde is: hand in hand door de stad fietsen, slingerend van verliefdheid Liefde is: constant met hem willen zoenen, los van wie dat ziet of merkt Liefde is: nieuwe muziek luisteren omdat ik dan aan hem denk Liefde is: samen naar de supermarkt gaan en bij elke schap elkaar in de ogen staren Liefde is: dromen en praten over samenwonen Liefde is: steeds het gevoel hebben dat alles klopt Liefde is: als een puber aan elkaar zitten en niks anders willen dan dat Liefde is: bruisend en rustig tegelijk Liefde is: al die verschillende rollen zijn, sexbom en wijze vrouw, kind en moeder, maar ook puber en maatje, geven en nemen in een stromende balans  Liefde is: mijn mooiste zelf tonen, steeds weer zonder enkele moeite Liefde is: heaven! I rest my case....ahee!