We hoeften nergens heen

Het goed doen als mens
Het goed doen als moeder

Er is nog steeds af en toe een neiging om het goed te willen doen
Het goed doen, als ik er zo naar kijk moet ik al lachen
Want wat is goed doen?
En wie bepaalt dat dan?

Als ik het goed wil doen, ben 'ik' het ook die de beoordeling geeft

Maar wat is dat wat wil oordelen?
Waarom moet het altijd beter gaan dan hoe het nu is?
Waarom moet het altijd anders dan het NU is?

Ja er zijn momenten van financiële schaarste in mijn huidige bestaan
Ja ik bereken voordat ik geld uitgeef waar ik het aan uit wil geven
Ja ik vergelijk wat ik voor mijn kinderen koop en wat andere opvoeders doen
Vooral de opvoeders in mijn directe vizier komen goed uit de verf

Vele en grote cadeaus worden gegeven aan de koters, verre reizen worden gemaakt, mooie kleding wordt gekocht, vele traktaties ontvangt het nageslacht.

Ik kan me ongemakkelijk voelen wanneer ik vergelijk.
Er kunnen gedachtes zijn dat mijn kinderen tekort komen
Er kan angst opdoemen dat ze daarom minder van mij houden, 
Er kan angst opdoemen dat ik het als moeder niet goed genoeg doe.

Maar de oplossing van dit lijden lijkt simpeler dan ik me realiseerde
De oplossing ligt in weten, beseffen en logisch nadenken

Ik hield niet nog meer van mijn ouders omdat we elk jaar prachtige vakanties hielden bij het strand
Ik hield niet nog meer van mijn ouders omdat ik merkkleding en schoenen kreeg
Ik hield niet nog meer van ze omdat ik een eigen slaapkamer had

Ik hou van ze omdat ze me een gevoel van veiligheid gaven
Omdat ze voor me zorgden
Omdat we samen lachten en dansten op muziek
Omdat we discussieerden tot laat in de avond
Omdat ik altijd bij ze mocht komen, elk moment van mijn volwassen leven en ze me eten en warmte gaven

We hoeften dan nergens heen
Gewoon bij elkaar zijn en me gehoord weten
Dat koesterde mijn liefde voor hen

Als kind leef je met wat er is
En neem je je ouders zoals ze zijn
Laat ik dat nog maar eens goed in mijn hart opslaan
Wanneer ik weer eens twijfel aan mijn 'goedheid' als moeder