De ex ontmoeten, hoe dan?

'Wie ben jij werkelijk?', vroeg ze en ik hoorde de vraag die ik niet kon beantwoorden. 
'En je kwetsbaarheid, is dat niet een maniertje geworden?' vroeg hij. 

Is het 'me open en eerlijk opstellen', niet gewoon een maniertje geworden om wel gezien maar niet geraakt te worden?

Iets in me werd onrustig, iets in me wilde niets liever dan antwoord kunnen voelen, maar er kwam niks. Leegte en onrust waren voelbaar.

Nu 'weet' ik dat ik zo'n vraag op verschillende manieren kan beantwoorden. In het spirituele wereldje waar ontwaken het hoogst haalbare is, zou een standaard antwoord zijn: 'Mailin je bent bewustzijn, vormloos, zonder begin of einde, voorbij woorden, beelden en al het andere dat waarneembaar is. Blablabla....'. 

In dat soort antwoorden was ik gelukkig niet geïnteresseerd en nu nog steeds niet. Als dat is waar je op zit te wachten, mag je nu wegklikken, dit blog wordt anders.

Door te circlen met een vaste groep op vaste avonden, kom ik in steeds diepere lagen in mezelf terecht. Er is een oefening waarbij de participanten hun aandacht richten op 1 persoon in de cirkel en dan zeggen wat ze vermoeden en waarnemen. Of ze vragen wat ze over de persoon willen weten, gekoppeld aan een lichamelijke sensatie die ze bij zichzelf waarnemen. 

Een intuïtieve oefening is het, waarbij vragen en opmerkingen naar boven komen die ik op mijn werk of met mijn directe familie niet hoor of uitspreek.

Afgelopen zondag was een voor mij spannende dag. Ik zou de ex geliefde van mijn lief ontmoeten. Dat opzich hoeft niks spannends te zijn, ik ontmoette in mijn leven erg veel exen van mijn exen, vaak prachtige vrouwen. Het spannende zat hem erin dat ik van tevoren een vreselijk beeld had gemaakt van deze vrouw in kwestie. Ik was doodsbang voor haar, voelde haar bestaan als bedreigend. Eigenlijk wilde ik dat ze er niet zou zijn zondag of wanneer dan ook. 

Gedachtes over vluchtroutes en een plan B circuleerden al dagen door mijn hoofd. Mijn lichaam trilde wanneer ik erover nadacht, lichte misselijkheid en verkramping in mijn onderbuik omlijsten het geheel tot een pre-nachtmerrie.

 De vraag tijdens het circlen vorige week en de daarop volgende vraag over mijn open- en kwetsbaarheid, maakten dat ik mijn strategie van me klein en kwetsbaar maken in spannende interacties met mensen begon te onderzoeken (zie vorig blog). 

Ik concludeerde dat ik de strategie, hoe mooi misschien ook, mocht gaan loslaten en zou gaan overstappen op de rawheid van het NU.

'Ga maar voelen Mailin, verkramping, misselijkheid, onrust, trilling, beven, laat alles er maar zijn en kijk en voel maar hoe het voelt, hoe het echt voelt'. 

 Doodeng vond ik het.
Maar ik deed het, niks klein, niks groot, niks kwetsbaar, niks gevoelloos maar gewoon aanwezig zijn en voelen.

Wil je weten wat er toen gebeurde?

Ik voelde liefde, zachtheid en dankbaarheid, er stroomde zoveel liefde en zachtheid dat ik bijna de hele middag geraakt werd door de ontmoetingen met mensen.

En de ex?

Ik stond voor haar tijdens een namaste oefening van elkaar ontmoeten en de handen vasthouden, hield haar handen vast, keek in haar ogen, zag tranen en voelde zachtheid.


Het touw waar ik dacht aan vastgebonden te zitten, leek ik zelf vast te houden. Gewoon loslaten leek te werken. Gewoon los...

Ahee!