De zoektocht is gestopt

'Maar hoe weet je nou dat je klaar bent met je zoektocht naar verlichting?' die vraag werd mij gesteld.

Ik ga terug in de tijd en kom uit bij een gesprek met mijn lief waarbij ik hem vroeg wat hij verstond onder zelfrealisatie. Al snel bleek dat wat hij ervaart een ander beeld was dan de concepten die ik door de jaren heen had opgebouwd en waar ik in was gaan geloven. Het meest treffend vond ik het besef dat ontwaken opeens een 'voor mij' te realiseren feit bleek te zijn. 

Tot dan toe was mij door mijn lama verteld dat hij nog niet verlicht was, hij was bevrijd zei hij dat wel, laat staan dat 'ik' dan ooit verlicht zou kunnen raken in dit leven. Een ontzettend 'ver van mij bed' gebeuren'. Ik kende niemand die ontwaakt was, dus ja wat het precies was, kon niemand mij vertellen, dacht ik.

Nadat ik begon aan te nemen dat ontwaken altijd hier en NU voor iedereen mogelijk is, veranderde mijn perceptie. Langzaam maar zeker ontpopte zich een groot verlangen dat hier en NU te ervaren, te leven, te zijn.

Alles wat ik deed kwam in ander daglicht te staan, ik trok alle boeken uit de kast, bekeek eindeloos veel satsangfilmpjes op YouTube, sprak met zij die zich gerealiseerd hadden en onderzocht de teachings die bleven hangen, op echtheid. 
Elke zweethutceremonie waar ik aan meedeed, had voor mij maar één doel; ontwaken, zo ook de familieopstellingen, gesprekken, sharings maar bovenal de verschillende focussessies, alles ging steeds eenduidig één kant op.

Onderzoeken op echtheid bleek belangrijk voor me; ik kon vaak met mijn hoofd wel snappen wat er gezegd werd maar kon het niet werkelijk voelen. Zoals ik aan tafel kan zitten en mensen mij van allerlei etenswaren voorschotelen.  Sterker nog, dat ik steeds hapjes in mijn mond krijg. Maar pas als ik erop kauw, ze doorslik en het werkelijk verteer, dan pas heb ik werkelijk gegeten, of in dit verhaal dan heb ik doorvoeld, doorleefd wat ik dacht te horen en begrijpen.

Mijn realisatie dat werkelijk alles er mag zijn, dus ook mijn frustratie en schaamte over de gedachte dat ik nog niet verlicht ben, daalde op een zondagavond totaal volledig in al mijn dna neer. Twee dagen later kon ik alleen maar huilen door dit dankbare inzicht. En dat kleine stukje maakte dat mijn verlangen tot zelfrealisatie verdween als sneeuw voor de zon. 

Het leek opeens zo'n ongelooflijk grappige, beetje hysterische ratrace, en dat ik me vreselijk druk had lopen maken, over iets dat er paradoxaal genoeg in stilte altijd was, is en zal zijn.

Het leven is zo al helemaal goed, voel ik. Verlicht of niet, ontwaakt of slapend ik kan er volledig mee zijn en dat is zo bevrijdend. Dus dat zoeken naar iets anders is voor mij NU niet meer nodig.

Ahee!