Ik was er stil van

Soms moet je vechten om een titel te behalen. Soms komt een titel je gewoon aanwaaien. Het tweede gebeurde mij. Oftewel ik hoefde er totaal geen moeite voor te doen.
Ik was 17 jaar toen ik besloten had om een jonge moeder te worden. Reden 1: Surinaamse meiden begonnen ook vaak vroeg aan het ouderschap, ik wilde meer Surinaams zijn. Reden 2: Een jonge moeder kan zich makkelijker inleven in haar kind omdat het leeftijdsverschil niet zo groot is. Reden 3: Mijn heldin en grote voorbeeld Marion Bloem was ook jong moeder geworden en had daarna nog een carrière opgebouwd. Reden 4: Ik wilde het anders doen dan mijn ouders. Er ontbrak nog een minor detail aan mijn plan; ‘De potentiële vader’.

Op mijn 20ste in Amsterdam ontmoette ik die vader. Kavanblaa was in alle denkbare opzichten mijn tegenstelling. Geboren en getogen in Amsterdam, een jongen van de stad en de straat. Ik geboren in Utrecht en getogen in Curaçao en Doetinchem een verlegen kind, erg van de voorzichtige. Hij was opgevoed door een werkende en studerende ruimdenkende BOM moeder. Mijn opvoeders waren mijn biologische ouders, en met alle gemak kan gesteld worden dat het grootste gedeelte van mijn opvoeding in handen lag van mijn bewust thuisblijvende moeder.

Kavanblaa werd al jong vrij gelaten om door vallen en opstaan de wereld om hem heen te ontdekken. Toen ik op 19 jarige leeftijd eindelijk mijn vleugels uitsloeg, kreeg ik een goedbedoelde lijst met waarschuwingen en veiligheidsvoorschriften mee naar Mallorca waar ik Spaans wilde leren.
Ik werd bij terugkomst in Amsterdam straalverliefd op Kavanblaa ook omdat hij was wat ik niet durfde zijn; rebels en zonder angsten.
We rookten vele grammen Purple Haze en luisterden naar Graham Central Station en Hendrix.



Op een dag logeerde we in Utrecht in een huis van een kunstenaar. Tussen de jointjes door bedachten we namen voor ons kind dat nog niet eens in de maak was. Angel Bella Cinderella, ABC. We lachten en droomden over onze toekomstplannen. Kavanblaa zou huisvader worden en ik zou studeren en schrijven.
Een jaar later was het zover, ik was overtijd. Ondanks de wens die wij al een jaar koesterden, schrok ik me toch een hoedje. Nu was ik dan echt zwanger en was er geen weg meer terug. Het eerste dat ons te doen stond was de aanstaande grootouders inlichten. Hoe zouden ze reageren? Iets in mij zei dat mijn ouders niet zouden staan te springen, mijn jonge leeftijd en de aparte combinatie van Kavanblaa en mij zou hen niet ontgaan zijn. We besloten samen naar mijn ouders te gaan. De zenuwen gierden door mijn lijf. Ik gooide het eruit. Mijn moeder schrok, het huilen stond haar nader dan het lachen. Mijn vader sprong op; ‘Kom op Rens, niet getreurd, laten we dit nieuwe leven vieren’, zei hij terwijl hij een fles champagne in het diepvriesvak legde. ‘Wees niet altijd zo negatief’, sprak ik mijn moeder streng toe. Een kans om haar gevoelens te uiten, gaf ik haar niet.



Haar voorgevoelens kwamen 2,5 jaar later alsnog uit. Kavanblaa en ik gingen uit elkaar. Onze totaal verschillende achtergronden hadden ervoor gezorgd dat onze ideeën ten aanzien van opvoeden te erg verschilden en dat maakte dat we eindeloos veel conflicten hadden die ons uit elkaar deden groeien.

Een week geleden ontving ik een voicebericht. ‘Je wordt oma’, hoorde ik mijn zoon zeggen. Ik was er stil van. Hoewel het me niet echt verbaasde, iets in mij heeft altijd geweten dat ik een jonge oma zou worden, was ik toch verrast. Het is niet iets waar ik met smacht op heb zitten wachten, ik ben nog zo met de opvoeding van mijn eigen kinderen bezig. Ondertussen besefte ik dat zoonlief wachtte op een reactie van mij. Urenlang sprak ik met Patrick. Mijn angsten, vooroordelen en negatieve gedachtes liet ik de vrijeloop. Patrick luisterde geduldig. Nadat ik had durven voelen wat er diep in mij zat, kwam er ruimte om opnieuw te denken en te voelen. Er was van alles dat ik wilde weten, vragen, zeggen, ik begon kaartjes te maken.

Al schrijvende kwam er een rust over mij heen. Dit mocht ik lekker op mijn eigen manier gaan doen. Met respect voor mijn zoon en mijzelf. Het voelde goed. ‘Deze nemen we ook mee’, zei Patrick terwijl hij een fles champagne in de tas deed. We vertrokken naar zoonlief. Daar aangekomen omhelsde ik hem stevig terwijl ik mijn felicitaties uitsprak. Het samenzijn was heerlijk, er was ruimte om mijn kaartjes te bespreken en de aanstaande ouders schenen mij goed te begrijpen. Nadat Kavanblaa binnen kwam ontkurkte zoonlief de meegebrachte champagne en proostten wij op het nieuwe leven en de bijbehorende titels.