Yashodra's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

Af en toe ontmoet ik andere moeders van hele jonge kinderen. We praten dan over hoe we het doen, waar we trots op zijn en wat tegenzit. Soms ontmoet ik moeders die precies weten hoe het allemaal moet. Ik word daar altijd een beetje recalcitrant van. Ten eerste omdat het mij confronteert met mijn eigen visie op opvoeden en de vraag hoe prefect die visie nu eigenlijk is. Ten tweede omdat ik diep van binnen denk te weten dat er geen perfecte manier van opvoeden is. Want wat voor soort kinderen krijg je dan van die perfecte manier? Oftewel hoe is volgens jou het perfecte kind? In mijn opinie is dat een kleine Boeddha. Een kind zonder egocentrische neigingen, met een volledig ontwikkelde intuïtie en wijsheid, vol van vreugde en mededogen, zonder angst of welke storende emotie dan ook. En ja ik hoor je denken; 'Dat kan helemaal niet!'. Omdat dus dat perfecte kind niet door een opvoeding gecreëerd kan worden, geloof ik niet in 1 manier om je kind richting te geven. Zo hoorde ik...

28 Jaar geleden vroeg iemand aan mij: ‘Hoe oud is jouw moeder?’ 42 Zei ik en het klonk heel oud. Nu ben ik zelf 42 en bedenk dat het niet zo oud is als ik toen dacht. Zo is dat wanneer het om leeftijd gaat. Je zal jezelf niet zo snel oud vinden, want ja je innerlijke stem blijft altijd dezelfde, zonder leeftijd feitelijk. Wat heb ik tot nu toe allemaal wel of niet bereikt vroeg ik me vandaag even af. Hier volgt een lijst: Op Curaçao als vier jarige zat ik op klassiek ballet. Het pakje was prachtig zacht roze zoals de rozen in de vaas. Maar rechtop lopen en een trotse houding hebben, werden nooit mijn tweede natuur. Ik haalde na de 2e keer op te gaan, mijn zwemdiploma A in zwembad Rozendaal, na een gouden tip van klasgenoot Marieke over hoe 1 minuut te kunnen watertrappelen. 1 Keer in mijn leven heb ik gedoken van de rand van het zwembad, koppie onder, water in mijn neus. Eén keer en nooit meer. Een waterrat zal ik nooit worden. In de zesde klas kreeg een bijrol in de eindmusical....