Yashodra's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

Nadat ik 16 jaar veel geblowd had, besloot ik te stoppen. Ik herinner mij nog glashelder het laatste trekje van de joint die voorbij kwam op het feest bij Rosa 17 jaar geleden. Ik inhalleerde en zei in mijzelf:'Dit was de laatste keer'. En nog altijd is het bij die keer gebleven. En toen begon het gedonder. Want nee ik had geen lichamelijke ontwenningsverschijnselen, maar waar ik het meeste last van had, was de ondoorgrondelijke verveling. Het was oogverblindend en oorverdovend, er bleek geen fuck te doen. Ik zat thuis, op mijn bank, mijn zonen sliepen, ik kon geen kant op en er was niks, helemaal niks dat mij interesseerde.  Waar ik in een recent verleden maar een paar trekjes hoefde te nemen op de bank zittende, om in een trip te glijden vol gedachtes, onderzoekjes, ideeën, dagdromen, observaties en sensaties, was er nu de onprettige leegte met niks. Wat een ongelooflijke saaie bedoeling bleek mijn leven te zijn, ughh.   Een ander hartverscheurend probleem was het f

'Ik wil er niet in gezien worden', zei ik terwijl 4 personen die me ondertussen zeer dierbaar waren geworden me aankeken en verwachtingsvol hun oren geopend hadden om van mij te horen wat mij zo geraakt had. Ik wilde niet dat zij zouden horen wat er in mij omging. Want er was schaamte. Schaamte voor dat wat ik voelde en wenste. 'Maar wat als we jou nu wel zien?', vroeg 1 van de 4. Tja praten over mijn schaduwkant of vanuit de schaduw en mijn pijn gezien worden, vind ik maar moeilijk. Want nee er is nog geen acceptatie en ja ik identificeer me ermee. En daar vind ik vervolgen ook nog eens van alles van. En dus mocht mijn weerstand er even helemaal zijn. Ik stond op en liep weg. Maar niet het weglopen dat geen wederzien in zich draagt, Het was een weglopen in contact. 'Ik ga weg maar kom zo terug', sprak ik uit, want dat was wat ik nu nodig had, de impuls om te vluchten even helemaal volgen. Ik liep naar een plek 200 meter verderop en nam plaats aan de voeten

Een zin die ik al vaak gehoord heb maar waar ik nooit bij kon voelen wat het nou werkelijk betekent. Totdat... Drie weken geleden kreeg ik plotsklaps de schrikbarende gedachte zwanger te zijn. Vol afschuw keek ik in de spiegel naar mijn groter geworden tieten. Dit kon niet waar zijn. Niet nog een kind. Niet nog een andere vader. Niet nog een keer het verhaal dat leidt naar een scheiding. Een eind aan de liefdesrelatie zou het betekenen, zoals dat al 3 keer eerder het geval was geweest. Ik kan niet met een vader van mijn kinderen samenzijn en samen oud worden, blijkt. De seks en itimiteit verdwijnen en de sleur doet zijn intrede. Alsjeblieft dat nooit meer. En behalve dat waren er reële angsten om een kind met een afwijking te krijgen, gezien mijn leeftijd en zag ik werkelijk niet voor me hoe ik op mijn 49ste wederom zwanger zou zijn, zou bevallen en borstvoeding zou geven.  Om weer slapeloze nachten te hebben, een huilend hulpeloos mensenkind te verzorgen en dat precies in

Knuffelen en op elkaar hangen , hoe doen we dat bij LIFE! Daar hadden we het gisteren over met elkaar. Het was nog even een opgave om wat studenten zo gek te krijgen dat ze hun bezigheid los zouden laten en met me mee zouden lopen naar de kringenkamer voor de meningsvormende kring over dit onderwerp die daar zou plaatsvinden.  'Wat zou de onderwijsinspectie ervan vinden als 'ze' ons zouden zien hangen en knuffelen wanneer ze hier bij LIFE! komen kijken in mei dit jaar?' vroeg ik de studenten die het hadden over seks en nog niet enthousiast waren hun gesprek te stoppen om mee te gaan naar de andere kamer voor een ander onderwerp. 'Knuffelen is normaal, riep 1 student, wat is er mis mee?, vroeg een ander. 'Precies, zei ik waarbij ik met mijn armen een beweging maakte richting deur, 'daar gaan we het dus over hebben, kom dit gesprek daar voeren!' Even later zaten we met de helft stafleden en studenten rond de tafel en om de beurt zeiden we wat we v

Ben jij een volger? Durf je dat toe te geven als dat zo is? Ik ben een volger., nu kan ik dat zeggen, het heeft best lang geduurd voordat ik er vooruit durfde te komen. Dat zit zo. Denk aan werk of een project. Er moet iets opgestart worden, iets dat totaal nieuw is voor mij. Ik heb nog nooit meegekeken of meegelopen met iemand die hetzelfde gedaan heeft.  Ja daar sta ik. Op een stuk grond. Net gekocht, alle bouwmaterialen zijn er, en ik mag mijn eigen huis gaan bouwen. Maar tja, waar moet ik nou toch beginnen? Ooit liep ik stage bij Paradiso. Ik kreeg alle ruimte om aan projecten, evenementen, feesten mee te doen. Dat ging moeiteloos. Het eerste feest dat ik organiseerde was de VIPclub. Dit feest vond elke vrijdagnacht plaats van 00:00 tot 05:00 uur. Maz had het feest bedacht en draaide dit al een paar jaar. Nu zou ik het thema bedenken, de dj's regelen, iemand voor de aankleding vinden, en zorgen voor een minimaal aantal bezoekers van 550 man. Het werd een waan

Waarom is dat verlangen er in mij? Dat verlangen om 'en plein public' te spreken over mijn liefdesrelatie en de liefde die daar stroomt. En, nu komt het, waarom in godsnaam is er dan ook nog het verlangen om het op eenzelfde manier te horen van mijn geliefde? Ik weet namelijk dat die liefde er is, dus waarom moet ik het dan horen in het bijzijn van 'getuigen'. Alsof ik ten huwelijk gevraagd wil  worden in een volle zaal. Ik heb niks met het huwelijk, trouwde ooit en ontdekte dat scheiden verschrikkelijk complex is, dus besloot toen nooit meer aan dat circus mee te doen. Maar ik hou wel van het principe van de getuigen en iets uit durven spreken in het bijzijn van anderen. Alsof daarmee mijn woorden, de woorden van de spreker dus, meer kracht krijgen. Ga er maar voor staan, voor die liefde, voor die aantrekking, voor dat commitment. En ja dat is fucking eng, met al dat publiek erbij. Want als ik zeg of schrijf dat ik van mijn lief hou, het post op Facebook, maar hij

2018, Jij bent me d'r één. Wauw wat heb jij me te grazen genomen. Van alles kreeg ik op mijn bord. Als moeder met een zoonlief die afstand en radiostilte wilde. Als liefje van de man die op onderzoek uitging  Als zzp'er en de bankrekening die zich niet genoeg vulde Als hypergonder en het kwakkelen Als doemscenariodenker alleen op reis naar India Als ijdeltuit, bange schijtert en de uitgestelde chirurgische ingreep Ja 1 jaar en 1 dag geleden bedacht ik mijn motto voor 2018: "Beslissen en doen" en dat hielp de vaart er een beetje in te houden, want beslissingen nemen, ik was er niet snel in. Mijn contact met mijn zoon is hersteld. Ik voel zoveel liefde stromen. Voor hem, voor onze relatie en voor mijzelf als moeder. Ik blijf steeds meer bij mezelf. En wat mijn lief en zijn onderzoek betreft heb ik geleerd om te mogen voelen, uit te spreken wat ik vind en vrees, en te ademen in het NU. Wat is er ondanks alles toch veel liefde voor m