Schaamteloze liefde

Waarom is dat verlangen er in mij? Dat verlangen om 'en plein public' te spreken over mijn liefdesrelatie en de liefde die daar stroomt. En, nu komt het, waarom in godsnaam is er dan ook nog het verlangen om het op eenzelfde manier te horen van mijn geliefde?

Ik weet namelijk dat die liefde er is, dus waarom moet ik het dan horen in het bijzijn van 'getuigen'. Alsof ik ten huwelijk gevraagd wil worden in een volle zaal.

Ik heb niks met het huwelijk, trouwde ooit en ontdekte dat scheiden verschrikkelijk complex is, dus besloot toen nooit meer aan dat circus mee te doen.

Maar ik hou wel van het principe van de getuigen en iets uit durven spreken in het bijzijn van anderen. Alsof daarmee mijn woorden, de woorden van de spreker dus, meer kracht krijgen.

Ga er maar voor staan, voor die liefde, voor die aantrekking, voor dat commitment. En ja dat is fucking eng, met al dat publiek erbij.

Want als ik zeg of schrijf dat ik van mijn lief hou, het post op Facebook, maar hij vervolgens niet reageert dan gebeurt er iets met mij. Een gedachte van schaamte, had ik me maar ingehouden, waarom moet ik ook zonodig?

Gekkigheid, ik wil me niet inhouden omdat hij dat misschien ook doet of omdat ik bang ben voor gek te staan. Ik wil laten stromen wat stroomt, liefde voelen die ik voel en dat van de daken schreeuwen zodat jullie getuigen kunnen zijn, dat wil ik.

Dus bij deze:

Ferry lieverd, ik hou van je, van onze relatie , de groei en dat ik me kwetsbaar opstel.

Ahee!