Yashodara's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

In drie Havo zat ik en we zouden natuurkunde krijgen. De bel was nog niet gegaan en ik liep het op Jeroen Jansen na, lege lokaal binnen om te gaan zitten. Hij had een plek helemaal vooraan naast de ingang. In zijn agenda bewaarde hij iets en zodra de eerstvolgende klasgenoot het lokaal binnenkwam en zijn tafel passeerde, pakte Jeroen het en liet het zien. "Dit is Mailin, toen ze nog op Curaçao woonde". De klasgenoot, schoot in de lach, draaide zich vlug om naar mij, toen weer terug naar het plaatje en liep vervolgens zwijgend naar zijn plaats. Ik zag op de foto een naakt Afrikaans kind met een opgezwollen hongerbuik en een gezicht vol bromvliegen. Alle klasgenoten die het lokaal binnenkwamen, kregen de foto te zien. Allen, ook de meiden waarvan ik dacht dat ze mijn vriendinnen waren schoten in de lach. Niemand protesteerde of gaf Jeroen een opmerking. De docent kwam binnen, hij zag Jeroen met de foto bezig en zei: 'Berg dat op, we gaan nu beginnen met de les'. De rest

Een paar weken geleden ging ik naar een voorlichtingsavond voor ouders op de school van mijn 15 jarige zoon. Het thema van de avond was; het gebruik van alcohol en cannabis bij jongeren. Van tevoren dacht ik: 'Ik ben benieuwd of ik nog niets nieuws te horen zal krijgen'. Het bleek een razend interessante avond te zijn waarop ik verschillende zaken belicht kreeg waar ik als moeder en ex-blower zelf nooit opgekomen was. Eén van de dingen die mij aan het denken gezet had, was dat je kind simpelweg verbieden, vaak averechts werkt. Thuis besprak ik mijn nieuwe bevindingen met mijn verloofde. Allebei trokken we de conclusie dat de kans heel groot is dat zoonlief vroeg of laat aan het experimenteren zal gaan met drugs. Het past namelijk wel bij zijn onderzoekende, thrill seaking karakter. Zelf groeide ik op in een klein stadje in het oosten van dit land. Mijn ouders beleefden hun jeugd in Utrecht en bleven in de roemruchte 'jaren 60' ver weg van alles dat met drugs, vrije s

Het was extreem stil en leeg in de Mazzo waar ik gisterochtend binnenliep in de verwachting er een moedergroep te treffen. Ondanks de stilte stelde ik de bijna overbodige vraag. Of er nog meer moeders binnen waren. Nee schudde het meisje achter de bar dat met alle gemak van de wereld mijn dochter had kunnen zijn. Niet zozeer om hoe ze eruit zag maar meer om hoe jong ze overkwam. In één zwierige beweging draaide ik mezelf en de kinderwagen om en na een "Nou, dag!" verliet ik de Mazzo net zo opgetogen als ik hem was binnen gekomen. Buiten liep ik toch even een paar stappen door voor ik stil ging staan. Waarschijnlijk had ik me vergist in de dag. Nadat ik de Rozengracht was overgestoken, liep ik door de Laurierdwarsstraat richting de Elandsgracht. Op de hoek zag ik plots de English Bookstore. Voor het raam hing een poster met de mededeling dat er elke woensdagochtend om elf uur een babyspeelgroep is. Ik keek opzij en zag nog net hoe twee moeders met hun buggy's naar binnen g

Vandaag werd ik 's morgens gebeld door een vrouw zonder naam. Tenminste dat dacht ik toen ik 's middags bij de receptie stond om me aan te melden en ik me haar naam niet meer kon herinneren, had ze zich eigenlijk wel voorgesteld? De vrouw belde om te zeggen dat ik om 9 uur een gesprek met Irma zou hebben. Na een paar minuten werd het me eindelijk duidelijk dat Irma voor de derde keer haar Movember (?) snor gedrukt had. Rita, ja dat was de naam van de bellende vrouw, nam het gesprek over. Normaal gesproken hou ik er niet echt van als een afspraak vervroegd wordt, maar vandaag voelde het alsof er heel veel vanaf hing en nam ik genoegen met de nieuwe tijd. Half twee tegenover het Lucas voormalig Lucas Andreas voor de medisch georiënteerden onder u, daar moest ik zijn. Niet echt een inspirerende locatie maar het gaat om het idee, schijnt. Ik verliet het huis, een soort van in overspannen toestand, want zo bleek, de luiers was ik vergeten en Dakini zat al in het autostoeltje en het

'Mag ik vertellen van je lama en dat jij hem vroeg wat te doen en dat hij toen zei dat je zwanger moest worden?', vroeg een vriendin die journalist is en mij wilde voorstellen aan haar collega. 'Hmmm. Volgens mij vertel je het nu al maar oké. Een gesprek voeren met een journalist is best pittig. Je wordt verleid om heel open en eerlijk te zijn, maar je vergeet dan stom genoeg dat het ten aller tijden tegen je gebruikt kan worden, waarbij de door jou vertelde o zo belangrijke context, altijd weggelaten wordt. Inderdaad heb ik me laten inspireren door het antwoord van mijn lama toen ik bijna 2 jaar geleden met mijn handen in het haar zat en geen oplossing meer wist. De situatie was als volgt: Mijn verloofde en ik leerden elkaar kennen, toen mijn twee zonen de leeftijd bereikt hadden dat ik weer eens tijd voor mijzelf had, sterker nog dat er wel eens momenten in mijn leven waren dat ik me een ietsiepietsie verveelde. Heerlijk dus. Mijn verloofde zei: 'Wat fijn dat jij

Zoekende ik ben.  Twijfelend en denkend, vragend en klagend.  Zoekende ik ben.  Naar de oplossing, mijn toekomst, mijn ideale baan.  Zoekende ik ben. En elke week, dit is geen grap, elke week denk ik even heel zeker te weten wat ik moet doen.  Wat mij goed ligt.  Waar ik in uitblink. Zoekende ik ben.  En hopend dat mijn zonen er andere strategieën op nahouden, wat een slecht voorbeeld ben ik toch. Zoekende ik ben.  En dacht ik deze week weer zeker te weten welk pad te bewandelen, wandel ik vandaag in de mist.  In de verte branden lichten, staan ze stil, komen ze steeds dichter bij? Moet ik remmen of er voorbij?  Zoekende ik ben.  Nog altijd hopend op het moment dat alles op haar plek zal vallen, zacht en precies. Zoekende ik ben.

Soms lijkt het wel alsof het opvoeden van je kinderen een wedstrijd is. Steeds aan andere ouders laten zien wat die van jou al kan. Waar die van jou in uitblinkt. Van pure trots naast je schoenen lopen als je kind ‘scoort’ en jij er naast staat met in je achterhoofd een nieuwe uitdaging voor kindlief. Ik laat me vaak meeslepen in deze ratrace. Schep dan ook op over wat mijn kinderen gepresteerd hebben. Maar het geeft me niet echt voldoening. Het gaat natuurlijk niet altijd goed. Ik ben een voorbeeld voor ze van hoe het moet en helaas ook van hoe het niet moet. Mijn kinderen zijn bijna 19 jaar, bijna 15 jaar en 8,5 maand. In elke fase zijn er weer andere uitdagingen Al tijdens de zwangerschappen kwam ik ouders tegen die klaarblijkelijk nooit tobden over de opvoeding en alles wat daarbij komt kijken. Het ging ze zo te horen geheel van een leien dakje. Ik heb hieronder wat uitspraken geschreven die ik soms letterlijk gehoord heb en die ik verzonnen heb. Het is maar om een idee te krijgen

Liefdesverdriet en alles dat daar bij komt kijken is niet voor poppetjes. Liefdesverdriet is hardcore, een ieder die er geweest is, het geproefd heeft, zal dat erkennen, liefdesverdriet sucks big time. Maar wat gebeurt er nu precies wanneer je relatie tot een ongewenst of onverwacht einde komt. Fase 1: Je wordt overvallen door een schrikbarende gedachte dat er niet meer zoiets bestaat als jij en ik, wij samen. Opeens is het ik zielsalleen en dat is even slikken. Fase 2: Je probeert met man en macht vast te houden aan dat wat er niet meer is. Alsof dat maakt dat het niet over is. Fase 3: Je hoort en leest de hele dag liefdesliedjes en -verklaringen ook wanneer je er echt genoeg van hebt. De hele wereld lijkt wel happily in love, behalve jij. 
 Fase 4: Je ervaart een ongemakkelijk schaamtegevoel ten aanzien van je directe omgeving. Je hebt geen zin om uit te moeten leggen waarom het nu opeens over is. Niemand mag weten dat het echt over is. F

Mijn vrienden op Facebook. Ooit had ik er 140, dat vond ik een mooi rond getal. Tegenwoordig zijn het er 104 ook mooi. Wanneer ik nu naar de ‘vrienden’ op Facebook kijk, kan ik verschillende categorieën maken. De eerste en belangrijkste is toch mijn familie. Dan zijn er de aangetrouwde personen met nazaten. Een grote groep Boeddhisten Er zijn (ex)collega’s, oud-studiegenoten, ex-vriendjes, exen van familieleden, oud-buurtgenoten, mensen die ik ooit op Trance feestjes, mamacafé’s en moederbijeenkomsten ontmoette, exen van exen, vrienden van zussen, vrienden van vrienden, vrienden van exen, exen van vrienden, mensen van de yoga, kinderen van vrienden van mijn ouders en die enkeling die ik nergens onder wil plaatsen. In het echte niet digitale leven heb ik 1 vriend, mijn verloofde zogezegd en verder nog drie zussen die ik als 'beste vriendinnen' bestempeld heb. Natuurlijk zijn er dan nog een paar vrienden man of vrouw maar ik ben niet de persoon die een vaste vriendengroep heeft

Vorige week las ik op Facebook een bericht wat mij rijk zou maken. Vandaag zou er geld mijn kant opkomen als ik die bewuste dag, vorige week dus, enkel en alleen tekst zou knippen en plakken om het op mijn 'Wall' te plaatsen. Ik lachte erom en deed wat mij gevraagd werd. Vandaag bedacht ik opeens dat het de dag zou zijn en besloot mijn ogen goed open te houden. Met dit soort beloftes zit dat wat je 'zoekt' meestal in een klein hoekje en als je niet goed oplet, loop je er zo aan voorbij. Ik moest 's morgens even naar mijn werk komen om een wijziging in mijn vaste contract te ondertekenen. Natuurlijk had ik Dakini mee genomen naar dit gesprek. De dames in de kamer waar ik moest zijn, waren beiden zeer gecharmeerd van Dakini en ik vroeg aan degene die haar wilde vasthouden of het klopte dat zei ook een dochter heeft. "Nee helaas niet", was haar antwoord, we zijn al 7 jaar bezig met IVF behandelingen. En nu moeten we het zelf betalen, de verzekering vergoe

Op zich is aan een derde kind beginnen helemaal niet zo ingewikkeld als je zou denken. Het komt er op neer dat je, op het juiste moment, moet neuken met de persoon die je het liefst als de vader van dat derde kind wenst en dan… hoppa zwanger. Tenminste zo ging dat bij mij. Ik weet heus wel dat het bij vrouwen van mijn leeftijd, 40+ zogezegd, wel eens heel anders kan lopen. Sinds ik weet dat ik zo vruchtbaar ben, heb ik mijn partner met geen vinger meer aangeraakt, dat is de keerzijde van makkelijk zwanger raken. Vier kinderen is andere koek. De zwangerschap zelf liep zeer gesmeerd, de bevalling liep als een sneltrein (nog gesmeerder dus) en de kleine telg doet het waanzinnig in ons gezin, ze past er helemaal bij. Op mijn werk regelde ik het zo dat ik meteen mijn ouderschapsverlof op kon nemen tot en met de zomervakantie. Vandaar dat ik nu dag en nacht met m’n meisje ben en ook daar geniet ik enorm van. So far so good zou je zeggen. En zeg dat wel want ik besef me goed hoe gezegend ik b