IK ben God
Als kind van een christelijk opgevoede moeder groeide ik op met een geloof in God. Ik maakte stiekem toch een beeld van een man, die volgens de aanwijzingen man nog vrouw was, vader van Jezus was, in de hemel woonde, alles zag, wist en hoorde en dus mij ook altijd kon zien en horen en me dus volledig kende. Mijn basis- en middelbare school hadden een christelijke grondslag en daarom hoorde ik vanaf mijn vierde wekelijks bijbelverhalen. Voor het slapen gaan, zongen we een liedje tot God en vanaf mijn zesde begon ik te bidden, wat zoiets was als in mijn hoofd praten tot en vragen stellen aan God. De familie van mijn moeder was christelijk, mijn opa las na elke maaltijd een stuk voor uit de bijbel voor. Dat deed hij op een onnatuurlijke bijna monotone wijze, ik begreep never nooit wat ik ermee moest of kon. Het verhaal van Jezus die verraadde werd door zijn beste vriend Petrus en daarna 'moest sterven voor al onze dus ook mijn zonden', vond ik een lastige. Rond die tij